Hoe ik mijn baarmoeder zelf genas: een reis van onrust naar zelfliefde.

In Nederland krijgen vrouwen vanaf hun 30e een brief op de mat: tijd voor het uitstrijkje. Een controle op onrustige cellen in de baarmoederhals — want als die vergevorderd zijn, kunnen ze overgaan in baarmoederhalskanker. Een grootschalig onderzoek ter preventie. Zo ook bij mij.

Ik was dertig, jong, gezond en fit. Samenwonend met mijn toenmalige partner ging ik fluitend naar de huisarts. Geen vuiltje aan de lucht, dacht ik.

Maar een paar weken later ging de telefoon. "Ga maar even zitten," zei de huisarts. "Ik heb niet zo’n goed nieuws. Je hebt onrustige cellen, en ze zijn ver gevorderd."

Mijn wereld stond stil. Hoe kon dit? Niet ik toch?

Een week later zat ik opnieuw in de spreekkamer. De arts vroeg: "Wil je nog kinderen? Anders kunnen we overwegen je baarmoeder te verwijderen." Ja, ik wilde nog kinderen. En nee, ik wilde absoluut niet dat mijn baarmoeder eruit ging.

De artsen zeiden dat mijn lichaam het niet meer zelf kon helen en er een operatie aan te pas moest komen. Gelukkig zat ik toen al op het pad van zelfheling met plantmedicijn, en mijn intuïtie vertelde me dat er een andere weg was.

De reis naar binnen

Ik vond een sjamaan uit Zuid-Amerika, van de Shipibo tribe. Twee nachten reisde ik met de moederplant Ayahuasca. Dit waren twee helse nachten voor mij. Het was zwaar werk wat ik daar deed. Omdat ik diep in mijn onderbewustzijn ging om de wortel van mijn onrustige cellen te onderzoeken. Ik kwam tot de essentie van waar de onrust vandaan kwam en dat was omdat ik uit verbinding was met mijn eigen bron van zelfliefde. Ik was altijd bezig met de ander en de behoefte van de ander in plaats van mezelf voorop te stellen. Het medicijn liet mij zien hoe ik weer van mezelf kon gaan houden. Van mijn lichaam, van mijn behoeften en verlangens. Dit patroon zat diep in mijn DNA doordrongen omdat het van generatie tot generatie is doorgegeven vooral aan de kant van mijn moeder.

De sjamaan werkte persoonlijk met mij. Hij zong Icaro’s afgestemd op mijn veld, en ik voelde hoe mijn lichaam gereinigd werd. Niet per se prettig, maar wel diep helend en zuiverend.

Wonderbaarlijk herstel

Een paar weken later ging ik terug naar het ziekenhuis voor een nieuw onderzoek.

Je raadt het al — of misschien ook niet: mijn cellen waren volledig schoon. De onrust was weg.

De artsen geloofden hun ogen. Ze stuurden mijn uitslag naar drie verschillende laboratoria. Want volgens de wetenschap kon mijn lichaam de onrustige cellen niet zelf helen op het stadium waar ik op was onderzocht.

Maar het was wél zo. De onrust was weg uit mijn lichaam en mijn baarmoeder was schoon.

Ik was zó dankbaar dat ik mijn intuïtie had gevolgd. Dat ik het natuurlijke pad van zelfheling was gegaan.

In die tijd assisteerde ik al bij medicijnreizen. Door mijn eigen ervaring voelde ik een nog diepere roeping om anderen te begeleiden. Ik was het levende bewijs: heling van binnenuit is mogelijk. Als we bereid zijn écht te kijken.

Een nieuwe laag

Jaren leefde ik gezond en vitaal. Ik probeerde mijn inzichten uit de reis te integreren. Leerde mezelf voorop te zetten. Koos voor mijn hart. Niet altijd makkelijk - maar noodzakelijk. Want ik wist: als ik terugval, word ik ziek.

En toen, jaren later, kwam er weer een brief. Een nieuw uitstrijkje. Ik voelde me sterk en verbonden met mezelf en mijn bron van zelfliefde, dus ik maakte me geen zorgen.

Toch waren er opnieuw onrustige cellen gevonden in mijn baarmoederhals. Minder ver gevorderd, maar toch. Ze zaten er weer. Inmiddels faciliteerde ik zelf veel medicijnreizen en voelde ik: dit keer wil ik het zelf onderzoeken, via een reis met een sister en de magische truffel (psilocybine).

In die reis kreeg ik een diepe download: de baarmoeder is de plek waar álles wordt opgeslagen. Onze creatieve levenskracht én onze onverwerkte emoties. Angst, woede, pijn, schuld — maar ook ervaringen uit vorige levens. Alles ligt opgeslagen in onze cellen.

Ik werd teruggevoerd naar een vorig leven waarin oorlog en trauma centraal stonden. En ik voelde hoe die energie nog steeds aanwezig was in mijn baarmoeder. Geen wonder dat daar onrust zat.

Het medicijn zei helder: "Laat je nooit opereren. Je hebt de kracht om je baarmoeder zelf te helen. Geef haar liefde, zachtheid, en moederlijke energie. Dat is alles wat ze wil."

En ik wist: dit is mijn pad. Mijn helende handen gebruiken. Met aandacht en liefde aanwezig zijn bij deze plek.

De dag erna belde de arts. De uitslag: mijn pap-waarden waren zó laag dat mijn lichaam het zelf zou kunnen opruimen.

Opluchting. En een diepe realisatie dat mijn baarmoeder een plek mag worden van creatie, levensenergie en vreugde. En dat oude pijn steeds zachter wordt — door mijn eigen liefdevolle aandacht en aanwezigheid.

Mijn verhaal, jouw verhaal

Ik voel vanuit mijn tenen dat mijn verhaal gedeeld mag worden. Want het is niet alleen mijn verhaal. Het is het verhaal van zóveel vrouwen.

Wij dragen allemaal ervaringen. Trauma’s, onverwerkte emoties, generatielijnen. En onze baarmoeder slaat het allemaal op. Geen wonder dat onrustige cellen een maatschappelijk fenomeen zijn geworden.

De medische wereld kijkt met een wetenschappelijke bril. Begrijpelijk. Maar wat als we dieper zouden durven kijken? Naar de onderliggende lagen in ons lijf?

Ik wens elke vrouw die te maken krijgt met onrustige cellen de moed toe om dieper te kijken. Je bent welkom bij mij, in een liefdevolle setting, om via een medicijnreis te onderzoeken wat er gezien en geheeld mag worden.

En laat me helder zijn: ik ben niet tegen de medische wereld. Integendeel — ik ben dankbaar dat zij er is. Maar ik geloof ook dat er meer is. En dat samenwerking tussen de medische en holistische wereld een brug kan slaan.

Want wij zijn krachtiger dan we denken. Wij zijn onze eigen medicijnvrouwen.

In liefde,

Karlijn